Przyczyny są tak zróżnicowane, jak objawy szumów usznych: choroba ucha wewnętrznego (choroba Menière'a) jest tak samo prawdopodobna, jak zwężenie dużych naczyń krwionośnych szyi, zużycie kręgosłupa szyjnego lub zaburzenia stawu skroniowo-żuchwowego. Jednak cukrzyca, zaburzenia lipometaboliczne i wysokie ciśnienie krwi również mogą być przyczyną szumów w uchu.

Stres jest również uważany za czynnik wyzwalający. Szumy uszne są jednak zwykle wywoływane przez hałas lub uderzenie - gdy nagle stają się wyjątkowo głośne przez bardzo krótki czas.

Szumy uszne stają się przewlekłe po trzech miesiącach

Najlepszą osobą do ustalenia przyczyny jest lekarz rodzinny lub laryngolog. Mogą oni również przepisać odpowiednią terapię - ponieważ nie ma dwóch takich samych przypadków szumów usznych. Czasami szumy ustępują samoistnie - ale czasami nie.

Od trzech miesięcy jest to znane jako przewlekły szum w uszach. W pewnym momencie mózg nie jest już w stanie blokować brzęczenia. Nie pochodzi on z ucha, ale z układu limbicznego, centrum naszego życia emocjonalnego. Dlatego szumy uszne mogą być nadal obecne, nawet jeśli nerw słuchowy został przerwany, a sygnały dźwiękowe nie są już przesyłane do mózgu.

Techniki relaksacyjne i pomoc psychologiczna

Ale co pomaga w walce z szumami usznymi? Istnieje kilka metod leczenia: Jeśli szumy nie występują od dłuższego czasu, pomocny może być wyciąg z miłorzębu japońskiego (np. Tebonin, apteka). Infuzje i kortyzon mogą również zmniejszyć irytujące dzwonienie w uszach. Terapia przekwalifikowania szumów usznych uczy osoby cierpiące na szumy uszne, jak je blokować.

Pomocne mogą być również techniki relaksacyjne i pomoc psychologiczna w radzeniu sobie ze stresem i napięciem emocjonalnym. Tak zwany noise maker wytwarza stały hałas, aby odwrócić uwagę od szumu w uszach, przyzwyczaić się do niego i zablokować go.

Szumy uszne w liczbach

Według badania przeprowadzonego przez German Tinnitus League, co czwarty Niemiec doświadczył dzwonienia w uszach. 2,7 miliona cierpi z tego powodu przez ponad miesiąc. Każdego roku 250 000 osób zapada na tę chorobę, z czego 10-20% cierpi na nią przewlekle.