Według nowego badania przeprowadzonego przez Uniwersytet Yale, uczynność ma pozytywny wpływ na nasze codzienne samopoczucie. Im częściej uczestnicy badania troszczyli się o innych lub oferowali im swoją pomoc, tym lepszy był ich stan psychiczny. Ale chęć pomagania innym może również wymknąć się spod kontroli. Przeczytaj tutaj, aby dowiedzieć się, kiedy staje się to niebezpieczne.

Czym jest syndrom pomocnika?

Odnosi się to do pewnej postawy psychologicznej. Dotyka ludzi, którzy czerpią dużą część swojej samooceny z pomagania innym. Przedkładają ich potrzeby nad swoje własne i często dają więcej niż otrzymują. W zamian oczekują wdzięczności i uznania. Często narzucają swoją pomoc innym i pomijają własne ograniczenia fizyczne. Osoby z syndromem pomocnika często wykonują zawody takie jak pielęgniarka lub opiekun, ale także lekarz lub duchowny. Chęć niesienia pomocy innym ludziom dotyczy zatem wszystkich dziedzin życia.

Partnerstwo: Wybór partnera z syndromem pomocnika

Osoby z syndromem pomocnika zawsze wybierają partnerów, którzy mogą im matkować przez całą dobę, jeśli to możliwe. Dlatego też szukają partnerów, którzy są mniej lub bardziej skłonni do bycia od nich zależnymi - tylko taki związek ma sens dla ludzi w oczach osoby pomagającej. Na przykład osoba uzależniona może również uznać za praktyczne, jeśli wiele rzeczy zostanie jej odebranych. Wygodni i niezbyt silni ludzie często uginają się pod presją pomocy, przyzwyczajają się do niej lub później zrywają. Wyrzuty takie jak "zawsze robiłem wszystko za ciebie" są wtedy powszechne i mogą bardzo nadwyrężyć partnerstwo. Dlatego ważne jest, aby syndrom pomocnika był omawiany w związku i aby osoba nim dotknięta była z nim wielokrotnie konfrontowana. Błędem jest stawianie osoby dotkniętej syndromem przed faktem dokonanym w postaci separacji. Należy zawsze pamiętać, że pomaganie jest jak przymus dla osób dotkniętych chorobą. Dlatego potrzebują one pomocy, aby wyjść z roli pomocnika.

Przyczyny syndromu pomocnika: Skąd się bierze?

Dotyczy on głównie osób, które mają niską samoocenę. Pomagając, rekompensują sobie poczucie bycia słabszym i próbują rozwiązać problem. Nie chcą czuć się jak ofiara. W końcu jesteś ważny, gdy jesteś potrzebny. Istnieją oczywiście pewne cechy charakteru, które sprzyjają rozwojowi syndromu pomocnika. Pewne struktury osobowości są wpisane w jego naturę. Na przykład, jedna osoba ma tendencję do dążenia do swoich celów w bezpośredni sposób, nie dbając o innych, podczas gdy druga jest znacznie bardziej zainteresowana dobrobytem swoich bliźnich. Ci ludzie są zwykle bardziej wrażliwi. Ale inne motywy również odgrywają ważną rolę: wpływy z dzieciństwa. Dzieci, które doświadczyły niewiele miłości, afirmacji lub uznania ze strony rodziców, często wierzą, że muszą pracować na uczucia. Zwroty takie jak "mamusia jest smutna przez ciebie" dają dzieciom poczucie, że ich zachowanie jest wyłącznie odpowiedzialne za stan emocjonalny innych. Strach często odgrywa pewną rolę. Może to również prowadzić do syndromu pomocnika w wieku dorosłym. Schmidbauer (1992) posuwa się nawet do stwierdzenia uzależnienia. Osoby dotknięte tym syndromem czują się komfortowo w roli męczennika, a nawet są dumne z tego, że są szczególnie zdolne do cierpienia i poświęcania się.

Objawy zespołu pomagacza: Jak rozpoznać, że cierpi się na zespół pomagacza?

Jeśli nieustannie pomagasz innym ludziom bez pytania i nie zwracasz uwagi na ich potrzeby, jest to pewna oznaka zaburzenia. Nie chodzi o sporadyczne wtrącanie się. Jeśli nie możesz sobie pomóc i nie reagujesz nawet na sprzeciw lub protesty, jest to znane jako syndrom pomocnika.

Poniższe oznaki pomogą ci rozpoznać, czy cierpisz na syndrom pomocnika:

• Konsekwentne dawanie więcej niż otrzymujesz z powrotem
• Pomaganie bez bycia proszonym
• (Regularne) ignorowanie własnych potrzeb
• Wiedzieć więcej o życzeniach i potrzebach innych niż o swoich własnych
• Wyczerpanie
• Depresja
• Brak własnych celów i ambicji
• Samodzielne nieakceptowanie pomocy
• Przyjmowanie leków/substancji uzależniających w celu radzenia sobie ze stresem.

Czy syndrom pomocnika jest uznaną chorobą?

Jest to termin ukuty przez psychoanalityka Wolfganga Schmidbauera, ale nie jest to sklasyfikowana choroba. Zachowanie osoby dotkniętej tym syndromem prowadzi raczej do chorób - takich jak depresja czy wypalenie zawodowe. Jednak osoby z syndromem pomocnika nie tylko pracują fizycznie. Toczą wewnętrzne bitwy, ponieważ nie potrafią powiedzieć "nie", a ich chęć niesienia pomocy jest czasami wykorzystywana. I cierpią, gdy reakcja na ich pomoc nie jest taka, jakiej by sobie życzyli. Problem polega na tym, że każdy chętnie przyjmuje pewną ilość pomocy. Są też tacy, którzy spoczywają na laurach innych i cieszą się zrelaksowanym życiem. Jednak większość ludzi irytuje się w pewnym momencie, ponieważ czują, że bycie zmuszonym do pomocy jest naruszeniem ich prywatności. Albo nie podoba im się uczucie bycia matką przez całą dobę, a czasami czują się wręcz niezdolni do pracy. Może to prowadzić do złości, rozczarowania i braku zrozumienia po obu stronach.

Syndrom pomocnika: istnieją dwie formy pomocy

W syndromie pomagacza występują dwa rodzaje pomocy: solidarna i patologiczna. Pomoc solidarna jest zawsze ukierunkowana na potrzeby drugiej osoby. Co możesz dla niej zrobić, czego ona potrzebuje? Patologiczne pomaganie nieświadomie skupia się na potrzebach pomagającego. W tym przypadku pomagający zaspokaja własne pragnienia, co, jak wspomniano wcześniej, znajduje odzwierciedlenie w wymuszonej pomocy. Tę formę można zaklasyfikować jako zachowanie samolubne, ponieważ osoba działa bez pytania i całkowicie ignoruje to, czy inni chcą pomocy, czy nie.

Czy problem ten dotyczy częściej mężczyzn czy kobiet?

Wielu ekspertów jest zdania, że syndrom pomocnika dotyka częściej kobiet, ponieważ z biologicznego punktu widzenia są one biologicznie zorientowane na osoby potrzebujące pomocy i bezradne. Same często nie są doceniane. Rodzą dzieci i początkowo są najbliższymi opiekunami potomstwa - a co bardziej potrzebuje pomocy niż niemowlę? Z tego powodu tendencja ta jest wyższa wśród kobiet. Nie oznacza to jednak, że każda matka ma syndrom pomocnika. Takie opiekuńcze zachowanie jest całkowicie naturalne. Jednak predyspozycje mogą sprzyjać rozwojowi syndromu.

Czy pomaganie jest czymś złym?

Pomaganie jest dobre samo w sobie. Ludzie są z natury istotami społecznymi, które z powodzeniem przetrwają w grupach i lubią dzielić się problemami. Dlatego też mamy (mniej lub bardziej wyraźną) naturalną potrzebę wspierania naszych bliźnich. To ważne w naszym społeczeństwie! Nawet jeśli od czasu do czasu odkładamy własne potrzeby na dalszy plan, nie jest to bynajmniej zły znak. Jednak ci, którzy poświęcają się, by pomagać innym, mogą w konsekwencji cierpieć na choroby psychiczne, takie jak wypalenie zawodowe, depresja i inne schorzenia psychosomatyczne. Od tego momentu pomaganie innym przestaje być dobrym uczynkiem. Trwałe podporządkowanie własnych potrzeb psychicznych i fizycznych nie ma już nic wspólnego z dobrą, naturalną chęcią niesienia pomocy.

Jak osoby dotknięte chorobą mogą ją przezwyciężyć?

Oczywiście należy wzmocnić pewność siebie osób dotk niętych chorobą - zwykle odbywa się to w ramach terapii. Powinny one nauczyć się, że są kochane bez konieczności "pracowania na to". Jednocześnie muszą nauczyć się akceptować "nie" od krewnych, sąsiadów lub kolegów, jeśli nie chcą pomocy - bez wpadania w głęboki dół. Osoby dotknięte chorobą powinny zatem nauczyć się być szczęśliwe bez wsparcia innych. Aby to zrobić, często najpierw muszą nauczyć się mówić "nie", aby przezwyciężyć syndrom pomocnika. Oczywiście oznacza to również zmianę dla partnera i rodziny, jeśli wcześniej wszystko było robione za nich. Nie możesz pozwolić sobie na presję, gdy mówią: "Ale mamo, zawsze to dla nas robiłaś!". Wtedy nadszedł czas, aby coś się zmieniło i aby otoczenie stało się bardziej niezależne. Twoje własne potrzeby muszą być traktowane bardziej priorytetowo, a inni muszą być ignorowani. Porada eksperta: Jeśli osoby dotknięte chorobą zostaną poproszone o pomoc, nie powinny się spieszyć z podjęciem decyzji. Pozwoli im to na samodzielne wyjaśnienie tej kwestii.

Jak osoby z zewnątrz radzą sobie z syndromem?

Oczywiście zawsze zależy to od tego, jak zainteresowane są osoby z zewnątrz. Jeśli z zadowoleniem przyjmą oferowaną pomoc, najprawdopodobniej nie podejdą do danej osoby. Jednak często zdarza się również, że ludzie z sąsiedztwa czują się przytłoczeni pomocą. W takim przypadku powinieneś zwrócić na to uwagę danej osobie w przyjazny, ale stanowczy sposób i nie pozwolić, aby cokolwiek zostało wyjęte z twoich rąk. Pomocne może być na przykład podkreślenie, jak ważna jest dla ciebie możliwość zrobienia czegoś samodzielnie i bez pomocy. Ważne są również komplementy, które nie odnoszą się do pomocy. Jest to dobre dla pewności siebie.

Może Cię to również zainteresować:
Autotest: Czy jestem zbyt miły?
Dbanie o siebie: 7 sekretów radości życia
Odnalezienie siebie: Droga do szczęśliwszego siebie
Czas dla mnie: odpuszczanie, cieszenie się, wyłączanie się
Wyzwanie uważności: siedem kroków do większego szczęścia
Pełna moc! Uwolnij się od złodziei energii
Patologiczna zazdrość: kiedy uczucie niszczy związek
Siła tkwi w spokoju: Dlaczego tak ważne jest, by znaleźć czas dla siebie?
Wielki autotest: Jak bardzo jestem szczęśliwy?